Op dag 5 bezoeken we ook het witte stadje Ostuni dat van veraf boven op de heuvel al te zien is. De huizen zijn er witgekalkt en steken mooi af tegen het groene landschap en vanaf de zee tegen het blauw van de zee. Het is erg warm dus van slenteren door de kleine straatjes in het historische centrum komt niet veel terecht. Vanaf het grote plein met het standbeeld van de Heilige Oronzo duiken we een steeg in. We worden door een aardige jonge vrouw het restaurant Nuevo Inizio binnengepraat. Het is een soort grotrestaurant, heerlijk koel en mooi simpel ingericht. Haar broer is de chef-kok en haar schoonzus de eigenaar. We voelen ons meteen op ons gemak en praten deels met de vertaalcomputerhulp over families, gewoontes en vers eten. Vooral de goede olie extra vierde maakt de gerechten af. Weinig poespas, pure smaken.

Aan het eind van de dag checken we in in hotel Hermitage in Galatina, waar er een heerlijk zwembad is in een schaduwrijke tuin.

Op dag 6 bezoeken we Otranto, een prachtig stadje aan zee. Strategisch gezien was dit een plek waar de Turkse veroveraars in 1480 gemakkelijk aan land kwamen. Deze verovering kostte aan 800 martelaren het leven, resten hiervan zijn in de kathedraal bewaard. Achter het grote altaar. Het stadje werd waarschijnlijk al in de Steentijd bewoond en er zijn aanwijzingen dat de Grieken en Romeinen hier ook woonden. De stad heeft een dikke stadsmuur en een boulevard met een zandstrand. Door de stadspoort Porta terra bereiken we het historische centrum. De kathedraal is in de 12e eeuw gebouwd en is bekend om de mozaïekvloer die het hele vloeroppervlak bedekt. De afbeeldingen bestaan uit drie levensbomen en verhalen uit het Oude Testament o.a. de ark van Noah. Na de lunch rijden we naar Lecce, het Florence van het zuiden, vanwege de vele barokke gebouwen. Ieder straatje heeft zijn charmante huizen met barokke gevels en balkons. Vanaf de Piazza zie je de Romeinse opgravingen en het amfitheater . Ook de vierkante klokkentoren en het beeld van de heilige Oronzo zijn vanaf het plein goed te bewonderen.
er zijn veel kleine kunstzaakjes en winkeltjes met ambachtelijke kleding en lekkernijen.

Op de 7e dag bezoeken we eerst Gallipoli, een oude Griekse ommuurde stad gebouwd op een eilandje. Het is een schilderachtig stadje met kronkelende straatjes die als ze naar beneden lopen in zee uitkomen. Bij de ingang hebben de Romeinen een kasteel gebouwd voor de bescherming van het centrum. Toch werd het stadje veroverd door de Grieken, Noormannen en de Spanjaarden. Je kunt hier een mooie zonsondergang beleven. Er is beneden aan de haven een dagelijkse vismarkt waar je in de avond in de kraampjes vers gevangen vis van de dag kunt eten. Vooral schelpdieren als oesters, zee-egels en rode garnalen. De kathedraal staat op het hoogste punt van de stad, dateert tussen 1629 en 1696 en heeft prachtige marmeren kolommen en buiten een barokke gevel van kalkzandsteen.

Langs Castro en Tricase rijden we naar het uiterste puntje van Puglia en komen we aan in Santa Maria di Leuca ook wel Finibus Terrea ‘het einde van de wereld’ genoemd. Hier komen de Adriatische en Ionische Zee bij elkaar. Bij harde wind ontstaan hier af en toe wilde golven. Vandaag is het windstil en tekent het stadje mooi af tegen het blauw van de zee. Santa Maria di Leuca was de toegangspoort voor de handel van en naar het oosten. De grote witte vuurtoren valt als eerste op. Aan het grote plein de Piazza staat de Basiliek en een grote zuil met een beeld van een biddende Madonna uit 1694 en er staat een groot kruis ter herinnering aan de pelgrims uit het Heilige Jaar 1901. Het eind van het Aquaduct van Puglia is hier bij de monumentale waterval. Deze waterval is in de zomermaanden maar 1 uur per dag actief. Het aquaduct werd in 1939 door Mussolini definitief aangelegd, een ingenieus watersysteem, bestaande uit tunnels, aquaducten en een modern waterleidingsysteem van een kanaal dat zonder zijtakken 242 km lang is. Het strand ligt beneden in het dorp waar je tussen de twee zeeën kunt vertoeven. Het stadje heeft een bijzondere uitstraling door de art nouveau-villa’s en strandhutten uit de vorige eeuw.

Op 19 juni staan we vroeg op om de vlucht om 10.40 uur van Brindisi naar Rotterdam te nemen. De reis was georganiseerd door NRV, specialist in rondreizen en ik reisde met mijn vriendin Ria Meewisse.

De reisleider was Raymond Hasselerharm en door verschillende lokale gidsen werden we rondgeleid in de historische stadjes.

Van 12 tot en met 19 juni 2024

gevlogen van Rotterdam naar Brindisi en opgewacht door de Tourleider van NRV Reizen

Puglia in de hak van Italië is nog een redelijk ongerepte streek. Het glooiende landschap bestaat voor het grootste deel uit tot 3000 jaar oude olijfbomen, eikenbomen en bijzondere mediterrane planten. In dit jaargetijde bloeien de witte, roze, rode en violetkleurige oleanders in overvloed. De kusten bestaan uit rotspartijen, witte zandstrandjes en verrassende baaitjes. De stadjes aan de kust hebben pittoreske haventjes voor de vissers en sportliefhebbers. De huizen en kerken zijn veelal gebouwd met kalkzandsteen dat hier in de heuvels te vinden is.
Op dag 1 bezochten wij (de reisgroep van 22 personen) de plaatsjes Cisternino, Locorotondo, Martine Franca. De dorpjes dateren uit de 10e eeuw. Vooral Martina Franca is goed bewaard gebleven mede door de verering van de beschermheilige SAN Martino en is omringd door muren met barokke stadspoorten in Barokke stijl.

Vandaag ook maar meteen de wijnproeverij bezocht en de bekende primitivo gescoord met een zak amandelen uit de streek.

.

We overnachten de komende 4 dagen in het familiehotel Donatello iets buiten Alberobello.

Op dag 2 bezoeken we Bari, de hoofdstad van Puglia. Het is er bedrijvig door de haven die een belangrijke hub is voor de boten uit het Middellandsezeegebied. Van hieruit vertrekken ook veerboten naar Griekenland en Albanië. De stad bestaat uit een oud en een nieuw (commercieel) deel. In het oude makkelijk te bewandelen deel bevinden zich 40 kerken. Hier wordt ook de octopus aangevoerd, we hadden dan ook een heerlijk broodje met gegrilde octopus gegeten.

Onze lokale gids Giovanni vertelt ons over het fort van Bari, dat ter verdediging van toenmalig Turkse invasies werd opgetrokken en hij brengt ons langs de vrouwen die heel handig de orechietti pasta in de vorm van een oortje kneden.

De belangrijkste kerk is de basiliek van de heilige Nicolaas uit 1087, de stadsheilige van Bari.

De volgende stop is de kustplaats Monopoli. Het plein Piazza Vittorio Emanuele is een gezellige ontmoetingsplaats van waar je het historische centrum betreedt met de kleine smalle straatjes, witte huizen en wapperend wasgoed, de stadspaleizen en de kathedraal uit 1107 die weer werd opgebouwd in de 18e eeuw.

Op dag 3 gaan we naar de gedeeltelijk hoog ommuurde stad Altamura, landinwaarts gelegen. Altamura is de città del Pane, de stad van de focaccia, het typische brood dat is gebakken in houtoven in de vorm van een hoge hoed.

Matera is een sprookjesstad met eeuwenoude grotwoningen de ‘sassi’, die in de rotsen zijn uitgehouwen. De James Bond film ‘no time to die’ is hier deels opgenomen.

Op dag 4 rijden we eerst naar de mooie badplaats Polignano a Mare. Het ligt op een rots en heeft een prachtig uitzicht op de Adriatische zee. De zanger Doenico Modugno van het lied Volare… komt hier vandaan en heeft een eigen standbeeld. Ook hier een historisch centrum met een wirwar van kleine straatjes. En beneden een goed bezocht zandstrand.

Hierna rijden we naar het uitgestrekte grottencomplex van Castellana. Je daalt af en loopt 3 km door het gangenstelsel. Ze zeggen dat negentig miljoen jaar geleden de druipsteengrotten begonnen zijn zich te vormen. In 1938 werden ze ontdekt op de plek waar de grote opening in de rotswand is en waar je naar boven naar de lucht kunt kijken.

Alberobello is een van de hoogtepunten van de reis. Dit plaatsje is op de UNESCO Werelderfgoedlijst opgenomenen en dient als een van de symbolen van Puglia. Het is de stad van de Trulli (meervoud van Trullo). Dit zijn karakteristieke woningen uit gestapelde stenen gebouwd en voorzien van de meestal witte puntdak. In het oude centrum zijn er 1030 originele trulli te vinden, die voor een deel bewoonbaar zijn of zijn omgebouwd. De trullo komt oorspronkelijk uit Turkije in de tijd dat dit deel in Turkese handen was. In de 15e eeuw gold er een regel dat je geen belasting hoefde te betalen als de woningen in aanbouw waren. De trulli zonder cement waren gemakkelijk te veranderen als de belastinginner kwam. Het plaatsje heeft een groot ontmoetingsplein met een kathedraal en trekt veel toeristen aan. We waren er in de week dat de G7 in Puglia bijeenkwam en waren getuige van het bezoek van enkele wereldleiders onder zware bewaking.

Op dag 5 rijden we zuidwaarts naar het Salento gebied, het zuidelijkste deel van de hak van Italië. Onderweg stoppen we bij een oliijvenplantage waar het proces van het olie maken wordt uitgelegd en waar we de verschillende soorten kunnen proeven. De extra vierge, uit de eerste persing is de lekkerste die vooral voor koud gebruik in salades of zo op brood geschikt is.

Vandaag gaan we naar de oude binnenstad van Almuñécar. We parkeren aan de boulevard en slenteren richting de oude binnenstad. Het zicht op het strand verandert al gauw in de typisch Andalusische straatjes met zijn witte gevels en oranje daken en passeren we de nodige barretjes, restaurants en winkeltjes. We gaan bij Parroquia de la Encarnación naar binnen en branden een kaarsje voor onze overleden dierbaren.

‘s-Middags rijden we richting Salobreña naar de villa Merise om onze vrienden Agnes en Ferry op te halen.

We zijn alle vier uitgenodigd om een kijkje te nemen in de nieuwe woning van Johan en Reijer in Tamaray en uiteraard gaat dat samen met tapas en vino! Het is een heel gezellig weerzien😀.

Al gauw vloeit de wijn en is er spraakstof genoeg bij de tapas en tovert Johan ook nog een Marokkaans gerecht op tafel. Het is al in de kleine uurtjes wanneer Ferry en Agnes een taxi bestellen en wij gelukkig een paar straatjes verderop omhoog naar casa Larimar gaan.

Vandaag checken we uit casa klein Zwitserland. Nog een laatste koffie op het dakterras, opruimen en inpakken en op naar het rendez-vous met onze vrienden Ferry en Agnes.

We rijden over de dam van Beznar, genieten nog even van het mooie uitzicht en koersen dan aan op Pinos del Valle.

We hebben daar afgesproken om samen een wandeling te maken naar de Ermita del Cristo del Zapato.

We treffen elkaar aan de rand van Pinos en vrolijk keuvelend beginnen we aan de tocht naar boven. Samen genieten we van het landschap en worden opgeschrikt door een atletische Spanjaard die de wandeling in recordtempo op en neer rent.

Boven aangekomen gaan we de kapel in en overpeinzen onze zonden en gedachten 🤭

We laten die achter en genieten van het panoramisch uitzicht rondom de Ermita. We zien de Lecrin vallei en het stuwmeer onder ons en voor ons de Sierra Nevada met zicht op de sneeuw op de hoogste toppen. Na wat water te hebben gedronken en de nodige selfies maken we ons op voor de terugweg. Die gaat een stuk sneller alhoewel de knieën af en toe protesteren over het tempo 🤣.

Aangekomen besluiten we samen naar bar Venecia te gaan om het glas te heffen op de goede afloop en de inwendige mens te versterken.

Na de rijkelijke lunch en de nodige toasten op de goede afloop nemen we voor nu afscheid van elkaar en rijden we naar de kust om in te checken in casa Larimar in Almuñécar.

Deze dag besluiten we in de Lecrín vallei te blijven en een rondwandeling te maken vanuit het plaatsje Chite naar het meer van Beznar en terug.

Vol goede moed rijden we naar Chite, slecht een klein stukje bergopwaarts van ons huisje casa klein Zwisterland in Beznar. We lopen de wandeling tegengesteld aan het wandelkaartje en beginnen met een afdaling naar het meer. De tocht gaat langs boomgaarden met amandel- en olijfbomen maar ook sinaasappel- en citroenbomen waar vooral de bloesem, de zogenaamde Flor de Azahar, heerlijk ruikt!

Langs de weg loopt een irrigatiekanaal dat het water van de Sierra Nevada langs de boomgaarden voert. Boeren die mee doen mogen op gezette tijden het water over hun gaarden laten lopen door simpelweg het water in het kanaal met een schuif te blokkeren en een schuif aan de zijkant naar hun gaarde te openen.

Het pad is goed te volgen en al gauw lopen we langs de rand van het meer. Na de bocht om het schiereiland gaat het omhoog en worden de uitzichten nog mooier! Aan het einde van de baai gaat het weer omlaag om een riviertje over te steken en door de Baranco de Chite terug te lopen.

Het pad gaat nog een aantal maal over het riviertje en de kliffen links van ons worden allengs hoger. We kunnen de afslag naar links over de klif naar Chite niet vinden en besluiten maar rechtdoor te lopen. Het pad word smaller en verdwijnt nagenoeg. We lopen toch verder door boomgaarden met hoog gras in de hoop aansluiting te vinden richting Chite. Uiteindelijk zien we hoog boven ons een auto staan, daar moet dus een aansluiting met een weg zijn🙂 ! We klauteren via een aantal terrassen met citrusbomen verder omhoog en worstelen ons over een muurtje met doornen omhoog en met wat krassen op de benen is het dan gelukt, we staan naast de auto! Gelukkig is er geen hond die op ons afkomt en kunnen we rustig de straat op lopen en komen we via de weg in het plaatje Talará aan🥵. Vandaar volgende we de weg naar Chite en komen moe , enigszins bekrast maar voldaan aan bij de plek waar onze auto staat. Wederom blijkt bar Leo gesloten dus we besluiten ons avontuur vandaag met een welverdiend wijntje op het dakterras van casa klein Zwisterland!

We staan op met mooi uitzicht op het meer van Beznar onder een strakblauwe lucht.

Plotseling om half elf klinkt er een luid getoeter, de bakker staat voor de deur! We nemen een barra, Magdalena’s en een croissant die van reuze formaat blijkt te zijn. We nuttigen een beperkt ontbijt want om 12:30 uur komen onze vrienden Agnes en Ferry langs.

Nog snel maakt Paula wat tapa’s, salmorejo (het romige zusje van de populaire gazpacho) en tortilla beide met uitgebakken stukjes ham. Daarnaast wat olijven, brood en kaas. Als onze vrienden arriveren vieren we ons weerzien met de tapa’s en de lekkere bruisende wijn die zij hebben meegenomen.

Na het nuttigen van de tapas in de patio verhuizen we naar het dakterras en genieten samen van het mooie uitzicht. Rond half drie vertrekken we samen spoorslags om niet te laat te komen bij restaurant Los Naranjos.

We hebben een mooi plekje op het terras waar we bijna wegwaaien maar we trotseren het stoer met onze truien en jasjes aan. De witte wijn uit de streek vloeit rijkelijk bij de voorgerechten. De hoofdgerechten zijn dermate groot dat er een tweede fles wijn noodzakelijk is. We besluiten dat het te koud is voor een dessert op het terras en opteren voor een koffie bij bar Leo.

We rijden eerst langs Restabal en stoppen om een van de huisjes van onze gastheren Reijer en Johan te bewonderen. Van buiten uiteraard want het is verhuurd. Onze conclusie is dat we het huisje in Beznar, Villa Merise en Larimar prefereren. We rijden daarna langs Pinos en bekijken het wandelstartpunt naar La Ermita waar we vrijdag rond 12 uur samen naar boven gaan wandelen. We rijden verder door Pinos dalen af en rijden over de dam naar Beznar. Aangekomen bij bar Leo blijkt deze helaas gesloten zijn. Agnes en Ferry besluiten dat het tijd is om naar hun Villa Merise te gaan. We nemen afscheid voor nu en wandelen naar ons huisje en langs een groot complex in aanbouw. We horen van een oude Spanjaard die er naast woont dat een Belgisch stel hier een hotel laat bouwen. Op de vraag of hij het niet te druk vindt haalt hij zijn schouders op en zegt dat bezoekers welkom zijn voor de rust en het prachtige uitzicht. Wij genieten nog van de ondergaande zon op ons dakterras met een koffie en een magdalena.

De lucht is strakblauw, het beloofd een mooie dag te worden. We ontbijten in het hotel met de sinaasappelsap en jam uit eigen tuin! Daarna nog even door de tuin lopen en zien nu ook de moestuin met o.a. artisjokken en de rondlopende kippen! Dit hotel is een aanrader 😀.

We verlaten hotel La Carapa en gaan richting Beznar. We vermijden de snelwegen en rijden via buitensteden van Granada en dorpjes naar Durcal. Daar nemen we een klein stukje de snelweg om uit te komen bij Beznar waar we Reijer rond half één treffen. Het is een hartelijk weerzien en Reijer verwelkomt ons in zijn huisje casa klein Zwitserland waar we de komende drie nachten verblijven.

We doen inkopen bij de Mercadona in het naburige dorp en komen tot de ontdekking dat Spanje niet meer goedkoop is 🤔 Enfin we veroberen thuis de verse pollo con patatas en besluiten de dag verder te relaxen en gebruik te maken van het dakterras van de casa. De fles rode welkomstwijn van onze gastheren Johan en Reijer wordt meteen aangebroken en op hen getoast 🍷 .

We staan op met een blauwe lucht met wat kleine wolken en volop zon, de Calima is voorbij! Al gauw wordt het aangenaam warm zo’n 23 graden. We besluiten te wandelen naar het naastgelegen dorpje Los Baños om brood te halen bij de panaderia Horno Moruna Leña. Onderweg hebben we prachtig zicht op de sneeuwtoppen van de Siërra Nevada. We ontbijten heerlijk in de zon op het terras, checken uit en verlaten Casas Cueva La Cocinillas.

De volgende stop is het hotel La Garapa in Cajar. Een leuk kleinschalig hotel met een mooie tuin, volop citrusbomen en mooi zwembad. We krijgen een mooie grote kamer op de 1e verdieping met uitzicht op de tuin.

De middag gebruiken we voor een wandeling langs de Rio Monachil. We volgen hiervoor de Sendero Nuevo Acceso a Los Cahorros. We lopen over verschillende hangbruggen met mooie uitzichten op de rivier en de kloof. Ook moeten we klauteren en kruipen langs de bedding van de rivier om stroomopwaarts te komen. De weg terug is gelukkig wat gemakkelijker!

‘s-Avonds eten we in het hotel en komen in gesprek met een Frans stel dat door Spanje reist. Over en weer delen we reiservaringen en tips. Moe en voldaan sluiten we de dag af.

Het is ‘s morgens nog wat nevelig maar al gauw zien we een vaal zonnetje en wordt het warmer. Vandaag stijgt de temperatuur naar zo’n 25 graden😀. We ontbijten lekker buiten voor het huis, wat is het heerlijk om weer in Spanje te zijn!

Vandaag brengen een bezoek aan het stadje Guadix met als voornaamste bezienswaardigheden de Alcazaba de Guadix en de Barrio de Cuevas.
De eerste vesting op deze site werd waarschijnlijk gebouwd in de Romeinse tijd. Het huidige Alcazaba de Guadix werd in de 10e en 11e eeuw door de Moren gebouwd, op de ruïnes van een voormalig Moors fort in de vroege stadia van de Arabische invasie in de 8e eeuw. De hele citadel is opgebouwd uit geramde aarde op een metselwerkbasis, vandaar de oranje/rode kleur. Het huisvestte een militair garnizoen om de stad en de weg naar Granada te beschermen.

De Alcazaba is helaas gesloten wegens herstelwerkzaamheden dus we maken een wandeling er om heen en zien plotseling een processie. Spanje is het land van de katholieke tradities en patroonsfeesten. We blijken in twee optochten terecht te komen. De ene was een oefening voor de cruces de mayo, de dag van het kruis, wanneer de straten rijkelijk zijn versierd en praalwagens met versierde bloemenkruizen een wedstrijd aangaan. De andere was een uitgestelde processie die eigenlijk in de heilige week voor Pasen had moeten plaatsvinden maar door het slechte weer was afgelast. Het ging om het terugbrengen van het beeld van het kindje Jezus naar de Santiago kerk.

Na deze ervaring lopen we door naar de Barrio de Cuevas. Dit is het deel van het stadje dat bestaat uit grotwoningen. De grottenstelsels werden door de Moren uitgehouwen om zo grotwoningen te bouwen in de kalkstenen heuvels. De meeste bouwwerken stammen uit de zestiende eeuw, maar er is bewijs dat de grotten ook voor die tijd al bewoond werden. In de vorige eeuw lagen de meeste woningen er verlaten bij en waren ze in verval geraakt. Nadat de meeste woningen gerestaureerd werden, begonnen de bijzondere huizen opnieuw bewoners te trekken. Er zijn zo’n 2000 grotten te vinden in de wijk die door zo’n 3000 mensen bewoond worden. 
We sluiten ons bezoek aan Guadix af met tapas en cerveza bij het cafe bar Cart Luis.

Eenmaal terug in ons grotappartement is het fris. Helaas zijn de aanmaakblokjes op maar met geduld en een föhn stoken we de open haard weer op en branden en knisperen de grote olijfhoutblokken weer. We sluiten de dag voldaan af met een glaasje 🍷.

Vandaag vliegen we om 7 uur in de morgen met Transavia van Rotterdam naar Almería. Bij aankomst was het aangenaam warm maar enigszins nevelig en bewolkt. Dit bleek het effect van de Calima, een wind met Saharazand. Op de luchthaven meteen bij Thrifty onze compact huurauto opgehaald, het bleek een zwarte Opel Grandland, automaat en hybride👍

Daarna naar de stad Almería om de kathedraal te bezichtigen. Een bijzonder zeventiende-eeuws bouwwerk dat niet alleen diende voor religieuze doeleinden maar ook als vesting om te beschermen tegen aanvallen van piraten.

Vervolgens hebben we het Moorse fort de Alcazaba van Almería bezocht. Dit stamt uit de 10e eeuw en is vaak als decor door filmmakers gebruikt.

Op de weg terug naar de auto lopen tegen we tegen een café ‘Tapas Rotterdam’ aan, kleine wereld😉. Daarna gaat de reis richting Guadix. Ineens steenslag op de vooruit, gelukkig klein en hopelijk blijft het zo. Onderweg eten in we in een wegrestaurant, Xiquena. We nemen het menu dat uit 3 gangen inclusief een drankje blijkt te bestaan. Voor €20 per persoon uitstekend gegeten!

Voldaan rijden we naar onze eindbestemming vandaag in Graena en checken in het grotappartement Casa Cuevas La Cocinillas. Gelukkig spreekt Paula vloeiend Spaans want onze host spreekt niet anders🥴. We doen nog gauw inkopen bij de Lidl in Guadix. ‘s-avonds koelt het flink af en is het koud in de grot. Gelukkig is er een open haard. Met het laatste aanmaakblokje en een föhn lukt het om grote olijfhoutblokken flink op te stoken. We sluiten de avond af met een rood wijntje bij het flikkeren van de vlammen.